தன் மகன் பரதன் உள்பட அனைவராலும் வெறுத்தொதுக்கப்பட்டு, தவறாக புரிந்து கொள்ளப்பட்டு பதினான்கு வருடங்கள் மனத்துயரை அனுபவித்தவள் கைகேயி. இறுதியில் ஹனுமன் வாயிலாக அவளின் தியாக உள்ளம் வெளிப்படுகிறது.
இராவண வதம் முடிந்து சீதை, லக்ஷ்மணர், வானர, ராக்ஷசப் படைகளுடனும் அவர்களின் குடும்பத்தினருடனும் ஸ்ரீராமர் புஷ்பக விமான த்தில் அயோத்திக்குத் திரும்பும் வழியில் பரத்வாஜ மஹாமுனியின் அழைப்பை ஏற்று அவருக்கு ஏற்கெனவே வாக்களித்தபடி இரவு அங்கு தங்கினார்.
விடிந்தால் பதினான்கு வருடங்கள் முடிந்த நிலையில் பரதனும், சத்ருக்னனும் அக்னிப் பிரவேசம் செய்யக்கூடும் என்பதால் அவர்க ளைத் தடுத்து நிறுத்தி, தான் வந்து கொண்டி ருக்கும் செய்தியைக் கூற ஹனுமன் ஸ்ரீராம ரால் அனுப்பப்பட்டார்.
அவரும் நந்திகிராமத்துக்கு வந்து அவர்கள் நெருப்பில் வீழ்வதிலிருந்து காத்தபிறகு, பரத னிடம், “உனது தாயார் எங்கே? நமஸ்கரிக்க வேண்டும்.” என்றார்.
பரதனும், “ஸ்ரீராமனைப் பெற்ற பாக்கியசாலி அன்னை கௌசலை இதோ.” என காட்டினான்.
அவளை வணங்கியபின் மறுபடி உனது தாயார் நமஸ்கரிக்க வேண்டும்.” என்றார்.
“ஸ்ரீராமனை கணமும் பிரியாது சேவை செய்த பாக்கியசாலி லக்ஷ்மணனையும், என் தம்பி சத்ருக்னனையும் பெற்ற அன்னை சுமித்ரை, இதோ இவர்.” எனக் காட்டினான் பரதன்.
அவளையும் வணங்கிய பின்னரும், வெளிப்ப டையாக, “உன்னைப் பெற்ற தியாகி, அன்னை கைகேயி எங்கே? நமஸ்கரிக்க வேண்டும்.” என்றார் ஹனுமன்.
துணுக்குற்ற பரதன், “அவள் மஹாபாவியாயி ற்றே. அவளுக்கு மகனாகப் பிறக்கும் அளவுக் கு பாபம் செய்து விட்டேனே என நான் வருந்தா த நாளில்லை. அவளுக்கு நீங்கள் ஏன் நமஸ் காரம் செய்ய வேண்டும்?” எனக் கேட்டான்.
அப்போது ஹனுமன் பின்வருமாறு பிறர் அறி யாத கைகேயியின் பெருமைகளை கூறினார்.
“பரதா நீயோ இந்த உலகமோ உன் தாயாரை அறிந்து கொண்ட லக்ஷணம் இவ்வளவுதான்.
உன் தாயார் எவ்வளவு தன்னலமற்ற தியாகி தெரியுமா? தசரதரின் தாயார் இந்துமதி மிகுந் த இளகிய மனம் படைத்தவள். செடி கொடிக ளிலும் உயிரோட்டத்தை உணர்ச்சிகளைக் கண்டவள்.
அவளுடன் ஒரு நாள் சிறுவனாய் தசரதன் உத்யானவனத்தில் திரிந்தபோது, தளதளவெ னப் பொன்னிறத்தில் மினுமினுத்த தளிர் ஒன்றைக் கொடியிலிருந்து ஒடித்து விட்டான்.
ஒடித்த இடத்திலிருந்து பால் வடிவதை கண்டு பதறிய இந்துமதி, “தன் குழந்தையான தளிரை பிரிந்து இந்தக் கொடி எப்படி கண்ணீர் வடிக்கி றதோ, அப்படியே உன் மகனை பிரிந்து நீ கண் ணிர் வடித்து மடிய கடவாய்.” என சாபமிட்டாள்.
பின்னர் இளைஞனாக தசரதன் வேட்டைக்குச் சென்ற இடத்தில் ரிஷிகுமாரனான சிரவணன் குடுவையில் தன் தாய் தந்தையின் தாகம் தீர்க்கத் தண்ணீர் மொள்ள, அதை யானை தண்ணீர் குடிப்பதாக கருதி சப்தவேதி என்னு ம் அஸ்திரத்தினால் அவனை கொன்றதனால், “உயிர் நீங்கும் முன் புத்திர சோகத்தினால் உயிர் நீங்கக்கடவாய்” என அவனது கண்ணி ழந்த தாய் தந்தையால் தசரதர் சபிக்கப்பட்டார்.
தசரதர் பெற்ற இந்த இரண்டு சாபங்களைப் பற்றியும் நன்கு அறிந்திருந்வள் கைகேயி. ஏனென்றால் கைகேயிக்கு ஜோதிடம் நன்றாக வே தெரியும்.
தசரதர் ஸ்ரீராமருக்கு எவ்வளவு சீக்கிரம் பட்டம் கட்ட முடியுமோ அவ்வளவு விரைவில் முடிசூட்ட நிச்சயித்து, தன் அரசவை ஜோதிடர்களை வற் புறுத்தி, குறித்த முகூர்த்தத்தின் பின்விளைவு களை, பல கலைகளும் சாஸ்திரங்களும் அறி ந்த தன் தந்தையிடமிருந்து தான் முழுமையா கக் கற்றிருந்த ஜோதிடத்தின் மூலம் கோசல ராஜ்ஜியத்தின் ஜாதகத்தினை ஆராய்ந்து நன்கு அறிந்திருந்தாள் கைகேயி.
அந்த முகூர்த்தப்படி ஸ்ரீராம பட்டாபிஷேகம் நிகழ்ந்திருந்தால், ராஜ்யபாரத்தில் ஸ்ரீராமன் அன்று அமர்ந்திருந்தால் அதுவே அவனது ஆயுளை முடிந்திருக்கும்.
புத்ரசோகம் தசரதனை முடித்திருக்கும். புத்ர சோகம் எப்படியும் நிகழ வேண்டும் என்னும் போது, அது ஸ்ரீராமனை விட்டுத் தற்காலிகப் பிரிவா? நிரந்தரப் பிரிவா? என்பதுதான் பிரச்னை.
தனக்கு வைதவ்யம் வந்துவிடும் என்று தெரி ந்திருந்தும் ஸ்ரீராமனின் உயிரைக் காப்பாற்ற நிச்சயித்தாள் உன் அன்னை. அந்த கணத்தில் அரணாக இருப்பவன் உயிர் நீப்பது ராஜ்யத்தி ன் ஜாதக அமைப்பின்படி நிச்சயம் என்ற நிலையில் ஏற்கெனவே ஆண்டு அனுபவித்து முதியவராகிவிட்ட தசரதர் உயிர் நீப்பதே மேல் என அவள் எண்ணினாள்.
அப்போது கூட அவள் கேட்க விரும்பியது பதி னான்கு நாள்கள் வனவாசம். வாய்தவறி அது பதினான்கு வருடங்கள் என வந்துவிட்டது.
ஒரு கணம்கூட ஸ்ரீராமனைப் பிரிவதைச் சகிக் காத தசரதருக்கு இதுவே உயிரைக் கொல்லும் விஷமாகிவிட்டது. எந்தப் பெண் தன் சௌமங் கல்யத்தைக் கூடப் பணயம் வைத்து மாற்றான் மகனைக் காப்பாள்?
ஸ்ரீராமனிடம் கைகேயி கொண்ட பிரியம் அத்த கையது. நீ ராஜ்யத்தை ஏற்க மாட்டாய் என்று நன்றாகவே அவளுக்குத் தெரியும். ஆகவே தான் அத்தகைய வரத்தை கேட்டாள். ஒருகால் நீ ஏற்றால் ஸ்ரீராமனின் உயிர் காக்க உன்னை யும் இழக்க அவள் தயாராக இருந்தாள். 'அவள் மஹா தியாகி.'
அந்த புனிதவதியால்தான் எங்கோ வனத்தில் கிடந்த எங்களுக்கெல்லாம் ஸ்ரீராமரின் தரிசன ம் கிட்டியது. கர-தூஷணர் முதலாக ராவணன் வரை பல ராக்ஷஸர்களின் வதமும் நிகழ்ந்தது. அந்த புனிதவதியைத்தான் நாம் அனைவரும் வணங்கவேண்டும்” என்றார் ஹனுமன்.
"மேலும் உன்னை விட ஸ்ரீராமரிடம் மிகவும் அன்பும் பாசமும் அதிகமாக கொண்டவர்தான் சிறு வயதில் உன் தாய் கொளசல்யாவிடம் இருந்ததை விட உன் தாயிடம் தான் அதிக நேரம் ஸ்ரீ ராமனும் வளர்ந்தார். கைகேயி அவர் ஏன் இப்படி செய்தார் என்று ஒரு நிமிடம் யோ சிக்க மறந்து விட்டாயே பரதா.."
அப்போதுதான் பரதன் முதலானவர்களுக்கு கைகேயின் உண்மை உருவம் புரிந்தது. தாயே எத்தனை முறை உங்களை கடிந்து பேசியிருப் பேன்.. நீங்கள் ஒரு உன்னதமான தாய் என்ப தை நிரூபித்து விட்டீர்கள் என்று கண்ணீருடன் தன் தாயாரின் காலில் விழுந்தார் பரதன்.
ஸ்ரீமத் ராமாயணத்தில் தன்னலம் அற்ற இன் னொரு மங்கையும் திரை மறைவில் உண்டு. அவளையும் பார்ப்போம்.
ஸ்ரீராமரும் சீதையும் வனவாசத்துக்கு கிளம்பி விட்டனர். அவர்களுக்குச் சேவை செய்ய லக்ஷ்மணரும் கிளம்பிவிட்டார். கிளம்பியவர் தன் மனைவி ஊர்மிளையிடம் விடை பெற்றுக் கொள்ள அவளது அந்தப்புரத்துக்கு சென்றார்.
தன் மீது தன் கணவர் கொண்ட பிரியம் ஊர்மி ளைக்குத் தெரியுமாதலால், இதே பிரியத்துட ன் அவர் கானகம் சென்றால், தன் நினைவும் விரகதாபமும் அவரை சரிவர அவர் கடமையை செய்ய விடாது அலைக்கழிக்கும் என அவள் வருந்தினாள்.
ஆகவே அவர் தன்னை வெறுக்கும்படி தான் நடந்து கொள்ளவேண்டும் என நிச்சயித்தாள் ஊர்மிளை. தன்னை நன்றாக அலங்கரித்துக் கொண்டு லக்ஷ்மணனை வரவேற்கத் தயாரா னாள். லக்ஷ்மணன் வந்து கானகம் செல்வ தை பற்றி கூறியவுடன், “தந்தை காட்டுக்குப் போக சொன்னது உங்கள் அண்ணனையேத் தவிர உங்களை அல்லவே? நீங்கள் ஏன் கஷ்ட ப்பட வேண்டும்? அண்ணிதான் அண்ணனை மண ந்த பாபத்துக்கு அவர்பின் போகிறாள். நானாக இருந்தால் போகமாட்டேன். வாருங்கள் என்னு டன்; நாம் மிதிலைக்குப் போய் சௌக்கியமாக வாழலாம்.” என்றாள்.
லக்ஷ்மணன் கோபத்துடன், “நீ இவ்வளவு மோ சமானவளா? நீ வரவேண்டாம் என் முகத்திலு ம் இனி விழிக்க வேண்டாம். இங்கேயே சுக மாகப் படுத்து தூங்கு என் அண்ணனுடனும் அண்ணி யுடனும், நான் போகிறேன்.” என்றான்.
“உங்கள் தூக்கத்தையும் சேர்த்துக் கொடுத்தா லும் நிம்மதியாகத் தூங்குவேன்.” என்றாள் சிரித்துக்கொண்டே ஊர்மிளை. “அப்படியே ஆகட்டும்.” எனக் கூறிச்சென்ற லக்ஷ்மணன் ஊர்மிளைக்குத் தன் தூக்கத்தைத் தந்துவிட்ட காரணத்தால் பதினான்கு ஆண்டுகளும் தூங் காது ஸ்ரீராமனுக்குச் சேவை செய்ய முடிந்தது.
ஊர்மிளை செய்த தியாகத்தினால் அவளுடை ய நினைவும் லக்ஷ்மணனை வாட்டவில்லை. ஸ்ரீராம பட்டாபிஷேகம் முடிந்தபிறகு சீதையின் வாயினால் உண்மை யை அறிந்த லக்ஷ்மணன் அவளின் தியாக மனமறிந்து ஊர்மிளையை எப்போதையும் விட அதிகமாக நேசித்தான்.
இந்தஉலகில் எதையும் ஆராயாது நம்பக் கூடா து என்பதை இந்த நிகழ்ச்சி விளக்குகிறது.
பொறுமையைவிட மேலான தவமுமில்லை. திருப்தியை விட மேலான இன்பமுமில்லை.
இரக்கத்தை விட உயர்ந்த அறமுமில்லை.
மன்னி ப்பதை விட ஆற்றல் மிக்க ஆயுதமில்லை..
தோல்விகள் சூழ்ந்தாலும். இருளை விளக்கும் கதிரவன் போல அதனை நீக்கி அடுத்தடுத்த வெற்றி படியில் கால் அடி எடுத்து வையுங்கள். முடியும் வரை அல்ல, உங்கள் இலக்கினை அடையும் வரை.
